بـــزیـــر تـــیــــغ نــــداریـــم مــدعــا جز تـو

شـهید عشق ترا نیست خونبها جز تو

بـــه جــز وصال تــو هیچ از خدا نخواسته‌ام

که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

خــدای من نــپـذیرد دعـــای قـــــومـــی را

که مـــدعــا طـلـبـیـدنـد از دعــا جز تو

مریض عشق ترا حاجتی به عیسی نیست

که کـس نمی‌کنـد این درد را دوا جز تو

کـــجا شکـــایـــت بـــی مـهریـت تـوانم برد

که هـیـچکس ننهاده‌ست این بنا جز تو

فـــغــــان، اگـــر نـــدهـی داد مـا گدایان را

که پـادشــاه نـبـاشد به شهر ما جز تو

مــرنــج اگــر بــر بــیــگـــانــه داوری ببرم

که آشـنــا نـخـــورد خــون آشنـا جز تو

دلــا هــــزار بـــلــا در ولـــــای او دیــــدی

کـسی صـبـور نـدیـدم دریـن بـلا جز تو

«فـروغی» از رخ آن مـه گـرت فروغ دهند

بــه آفـتـاب نـبـخشد کسی ضیا جز تو

شعری از: فروغی بسطامی